Прыйшла вясна. Па мокрых вуліцах цурчалі таропкія ручаіны. Усё стала ярчэй, чым зімой: і хаты, і сцены, і адзенне людзей, і неба, і сонейка. Ад сонца вясенняга заплюшчваеш вочы, так яно ярка. І па-асабліваму яно ласкава грэе, быццам бы гладзіць ўсіх.

У садках пухнули пупышкі дрэваў, галіны пагойдваліся ад свежага ветру і ледзь чутна шапталі сваю вясновую песню. Шакаладныя лускавінкі лопаюцца, як быццам выстрэльваюць, і паказваюцца зялёныя хвосцікі. І лес, і сад па-асабліваму пахнуць - зелянінай, адталай зямлёй, чымсьці свежым. Гэта пупышкі з розных дрэваў рознымі пахамі пераклікаюцца. Пахі напаўняюць ўвесь лес.

У вясновым лесе дыхаецца лёгка і свабодна. І ўжо зазвінела кароткая, але такая пяшчотная і радасная песня малінаўкі. Калі прыслухацца да яе, то можна разабраць знаёмыя словы: «Слаўся, слаўся ўсё навокал!» Свісціць, пераліваецца на ўсе лады малады зялёны лес. Радасна і на небе, і на зямлі, і ў сэрцы чалавека.

Леў Талстой